Mira,
la lluvia va cayendo,
Altamira parece
una lágrima inmensa,
un renuevo
de dolor encendido,
un ala de cera
dulcemente plegada
al parpadeo
de la luz en sus calles,
un girasol dormido
con los ojos melosamente abiertos.
SAN ESTEBAN DE LITERA (ALTAMIRA)
Altamira continúa,
como profundo aljibe
que rodea el latido
de su tierra-hombre,
honda,
silenciosa,
sola,
reflejando crepúsculos
de almendros y romeros
en el mágico vuelo de una abeja.
María Teresa Gascón Frago (Inéditos, 26-10-1983).
Publicados en el libro "San Esteban de Litera", 2021.
PROFUND !!
ResponEliminaMoltes gràcies, Víctor!!!!!
EliminaFelicitats!
ResponEliminaMoltes gràcies, Tània!!!!!
Elimina¡Felicidades, guapísima!
ResponElimina¡Muchas gracias, guapísimo!
EliminaMaco!!!
ResponEliminaMoltes gràcies, Alícia!!!!!
Elimina¡Bonito!
ResponElimina¡Muchas gracias, Carlitos!
EliminaInspirador!
ResponEliminaMoltes gràcies, terrassistes!!!!!
Elimina